به اميد ديدار

[pulaki]

گاه مي انديشم چندان هم مهم نيست اگر هيچ از دنيا نداشته باشم همين مرا بس كه كوچه اي باشم و باران...و انسانهايي در زندگيم باشند كه زلال تر از باران هستند...{شاملو)
عشق معنوي من به شما عزيزان مرا دوباره به اينجا كشاند آخر من جايي را ندارم بروم بقول گفتني هيچ جا خونه خود آدم نميشه و اينجا خونه پدري من به حساب مياد
امروز براي من خيلي سخت گذشت از صبح تا حالادر كوچه پس كوچه هاي شهر سرگردان بودم شب شد همه رفتند حونه هاشون ومن ماندم و يكدنيا حسرت و آوارگي خواستم برم مسافرخونه شناسنامه همراهم نبود حتي به فكرم رسيد امشب را در پارك بخوابم ولي ترسيدم روي برگشتن به خانه را نداشتم از خودم خجالت ميكشيدم اما بالاخره تصميمم را گرفتم يك جعبه شيريني و يكدسته گل خريدم و با گامهايي لرزان و لب و لوچه اي آويزان و عرق شرم ريزان آمدم اينجا حالا اختيار باشماست اگر در را به رويم باز نكنيد گل را از بالاي ديوار پرت ميكنم توي خونه تا صبح پشت در مينشينم اگر يخ نزنم بعد از اذان صبح همينجا توي كوچه نمازم را ميخوانم جعبه شيريني را ميگذارم پشت در و باز آواره كوچه و خيابان ميشم باز روز ازنو و روزي از نو!
بابت دلتنگيهاي ديشب پوزش ميخواهم آخر دل من از جنس بلورست با تلنگري ميشكند دست خودم نيست ولي قول ميدهم كه ديگر بيشتر مواظب باشم به هرحال خاكپاي همه شما دوستان عزيز هستم و از فوران احساسات پاكتان ممنونم بقول شاعردوستي من و شما دوستي شاخه و برگ است جدايي برگ از شاخه مرگ است-ولنتاين مبارك