زندگی و وصیت نامه

[Fateme-S]

***

وصیت نامه من

شاید روزی فرا رسد که من از دید شما میان مرگ و زندگی گرفتار شوم و شما به چه کنم بیفتید .
این را نوشتم برای آن موقع ها .....

لحظه ای شاید برسد که دکتر بگوید مغز من از کار افتاده است و به هزار و یک دلیل دانسته و ندانسته،زندگیم به پایان رسیده است ،
و از دست او و علمی که برای درمان به کارش می آید ،کاری ساخته نیست .اگر چنین روزی رسید
و شما اطراف من بودید، تلاش نکنید به شکلی نباتی و مصنوعی و با استفاده از دستگاه، تنم را زنده نگاه بدارید که اندیشه و روحم از تن حتما پرکشیده و رفته .
بگذارید جسمم ، بعد از من بتواند زندگی کند و به حیات خود ادامه دهند وزندگی بخش باشد .
مثلا چشمهایم را اگر شد به یکی بدهید که طلوع آفتاب و شیرینی چهره یک دختر بچه خردسال و خنده چشم های یک زن جوان را ندیده .
قلبم را به کسی هدیه بدهید که قلبش از
بی مهری روزگار مکدر شده یا به درد آمده و برای آن قلبش کاری نمی شود کرد جز تعویض.

مطمئن باشید این قلب به کار می آید بعد از این همه سال پالایش و رفع آلایش .

خونم را نجوشانده به نوجوان و جوانی بدهید که می خواهد به سرعت
همه چیز مطابق خواسته اش پیش رود و برای این تعجیل و تسریع ممکن است تن به آسیب دهد .

کلیه هایم را به کسی بدهید که گرفتار دستگاهی آهنی است برای تصفیه و پالایش خونش.

استخوان هایم، عضلاتم، تک تک سلول هایم و اعصابم را بردارید و راهی پیدا کنید که آنها را به پاهای یک کودک فلج پیوند بزنید،
با این شرط که بعد از من پای پیاده دیدنی های تاریخی وطنم را بکاود و جای من با این همه داشته هایی که قدرش را نمی دانیم ،
کیف کند و از میان پرسپولیش و کنار بیستون و میدان نقش جهان آرام و آهسته ،جای من هروله کنان راه برود و لذت تماشا ببرد .

راحت باشید و آسوده ،بدهید مغز مرا بکاوند، سلول هایم را هم اگر لازم شد، بردارید
و بگذارید به رشد خود ادامه دهند تا به کمک آنها پسرک لالی بتواند
با صدایی فرو خورده
و فرومانده در گلو نام وطنم را فریاد بزند
و دخترک ناشنوایی آن طرفتر برای اولین بار نام وطنش را با طنین صدایش بنشنود و زمزمه باران را با صدا ،زیرپوستش حس کند .

و دیگر مابقی وجودم را
–اگر چیزی باقی ماند -
بسوزانید و خاکسترم را به خلیج فارس بسپارید تا روی آب های متصل به بی کران آزاد،
هر تکه از باقیمانده ام ،
سوار بر آب به هر کجا که در حیاتم نتوانستم سفر کنم ،سر بزند .

اگر قرار شد به عنوان بنای یادبود مزاری داشته باشم
و مصر بودید چیزی از وجودم دفن کنید
خشونت ، نامهربانی ، ،خطاهای،ضعفها و تعصبات و غرور بی جایم را دفن کنید .

گناهانم را به شیطان و روحم را به خدا بسپارید وخیالتان راحت باشد از من بعد از این .

اگر گاهی دوست داشتید یادم کنید ،
شب های جمعه ،شب های جمعه دو سه کبوتر از قفس آزاد کنید و پرواز دهید و به هر کودکی که گوشه چشمش خیس می شود
بادکنکی رنگی هدیه دهید
و اشکش را با لبخند معاوضه کنید .
همین برای من کافی است
که همیشه دخترکان خردسال را در همان قد و اندازه دوست داشتم
که اشکشان در ثانیه ای بد لبخنده و قهقه،جابه جا می شود اگر راهش را بلد باشی !