عشق در پیاده رویی در همین شهر خودمان…

[mir abbas]

روزي گذشت پادشهي از گذرگهی فرياد شوق به هر كوي و بام خاست
پرسيد زان ميانه يكي كودكي يتيم كاين تابناك چيست كه بر تاج پادشاست
آن يك جواب داد چه دانيم ما كه چيست پيداست آنقدر كه متاعي گرانبهاست
نزديك رفت پیرزني گوژپشت و گفت اين اشك ديده ي من و خون دل شماست
ما را به رخت و چوب شباني فريفته است اين گرگ سالهاست كه با گله آشناست
آن پارسا كه ده خَرَد و مُلك، رهزن است آن پادشا كه مال رعيّت خورد، گداست
بر قطره ي سرشك يتيمان نظاره كن تا بنگري كه روشني گوهر از كجاست
پروين، به كجروان سخن از راستي چه سود كو آن چنان كسي كه نرنجد ز حرف راست