اشتباه های مهم زندگی ...

[پرواز]

(10-17-2012 11:03 AM)بهداد نوشته شده توسط:  خیلی ها با این مسئله دست و پنجه نرم میکنند اما یک چیز جالب وجود داره اگه خوب دقت کنید به واقعیت راحت دست پیدا میکنید و آن اینکه باید قبول کنیم افکار همیشه نفوذ کننده هستند . چیزی که در اینجاست این هستش که مشورت با دیگران را با موضوع تحمیل افکار دیگران همیشه اشتباه میگیریم . به نظر من مشورت یک معنی بیشتر ندارد : همفکری با افراد موفق نه هر فردی .مسئله ی من از اونجا شروع میشد تا هدفی داشتم پیش نزدیک ترین افرادم میرفتم بدون اینکه متوجه ی برخی حوادث باشم که همان افراد چون ناموفق بودند اجازه موفقیت بمن رو نمیدادند . مقالات جدید رو که ترجمه میکردم به واقعیتی دست پیدا کردم که درست بود .از من ناراحت نشوید که این را مینویسم اما واقعیت دارد :
((( من در مورد رئیستان یا همکلاسی تان صحبت نمیکنم بلکه در مورد کسانی حرف میزنم که به شما نزدیکترند پدر ، مادر ، دوست صمیم تان یا شاید شریک زندگیتان و ... .آنها بیشتر مقاومت میکنند . اگر خوب دقت کنید شاید انها نمی خواهند شما پیشرفت کنید زیرا اگر این اتفاق بیافتد شما آیینه ی آنها می شوید . در این حالت به شما نگاه می کنند و به خود می گویند که از شما با هوشترند و مدرکشان بالاتر است و ناگهان شما به یک آیینه تبدیل می شوید و وقتی آنها به آیینه خیره می شوند خودشان را می بینند با این تفاوت که جای شما نیستند و گاهی اوقات از شما متنفر می شوند . در آینده برای شما مشکل ایجاد میکنند و این بخشی از پیشرفت و صعود خواهد بود ))) .
این ترجمه اون مقاله بود البته شاید 60% در زندگی روزمره ی انسانها واقعی باشد اما باز هم تامل کنید شاید همان افراد به شما کمک کنند اما نتیجه این مقاله این بود :
< کسی بجای دیگری فکر نمیکند احساس نمیکند شما باید قدرتمند باشید و با افراد موفق مشورت کنید و در انتها باز خودتان تصمیم بگیرید . این قربانی شدن علتش خود ما هستیم که ذهنمان را به دیگران می سپاریم و چون دوستشان داریم افکارشان را می پذیریم و ملکه ی ذهن خودمان میکنیم . حتی در زندگی زناشویی هم جایی برای تحمیل افکار وجود ندارد >
با سپاس

جمله ای که قرمز کردم دقیقا نقطه ضعف منه. البته اون دسته از اطرافیان من که این افکار متضاد با منو دارن، این اطمینان رو دارم که از ته دل دوستم دارن و موفقیتم رو میخوان. منتها هیچوقت جای من نیستن و شرایط من رو ندارن. معیارها و اهداف منو نمیدونن. در واقع معیارهاشون اشتباهه! چون دنیای اون ها و من فرق داره. ولی به خیال خودشون با سوق دادن من به سمت معیارهای خودشون، من بیشتر به خوشبختی نزدیک میشم.
اینم هست که اون ها هیچوقت سعی نکردن فکرهاشون رو به من تحمیل کنن. ولی چون برای من عزیز هستند، انگار یه چیزی ناخودآگاه من رو به این سمت سوق میده که خوشحالی اونا رو با عمل به معیارهای اونا تامین کنم. در صورتیکه من رو از اهداف خودم که اتفاقا در مشورت با افرادموفق موردتاییدتره دور میکنن.
این قربانی شدن علتش خود ما هستیم که ذهنمان را به دیگران می سپاریم و چون دوستشان داریم افکارشان را می پذیریم و ملکه ی ذهن خودمان میکنیم
ببیند من این موضوع رو کاملا باور دارم ولی همین دوست داشتن فردی مثل مثلا پدرم باعث میشه من بجای رفتن دنبال زندگی و اهداف خودم مدام حرص این رو بخورم که اگه بابام از این کار من خوشش نیاد غصه میخوره(در صورتیکه ممکنه هیچی به خود من بروز نده!)