با یادداشت کردن، اضطراب خود را کاهش دهید

[3ObHaN]

حالا یه داستان واقعی !
نویسنده : س.س.جوادی
نام : از همونجا شروع شد !

تابستون سال 85 بود ! پسرک با خوشحالی به سمت مادرش دوید ! تونسته بود در امتحان ورودی مدرسه ی نمونه قبول شه ! خودش خونده بود ! نه کلاسی و نه مدرسه ی خاصی ! خودش تلاش کرده بود و 5 سال ابتدایی رو پشت سر گذاشته بود ! میخواست بره سال اول راهنمایی ! وقتی سوار ماشین شد و نتیجه رو به مادرش گفت ، مادر شروع به گریه کردن کرد و اشک شوق ریخت ! پسرک سریع به هر ان کس که میشناخت این خبر را منتقل کرد ! خلاصه ، افتاب بازی و خوشحالی در فصل زیبای محصلان غروب کرد و فصل برگ و بارون و مدرسه شروع شد ! تحصیل شروع شد ! ده ها نفر دانش اموز از ده ها شهر و روستا با ده ها فرهنگ و لهجه تو اون مدرسه بودند ! 270 نفر دانش اموز ! پسرک با دوستان ابتدایی میپرید و فهمیده بود که چیز هایی میدونه و درک میکنه که حتی مدیر و معلم نمیفهمند ! خلاصه گذشت و گذشت و گذشت ! ماه دوم فصل برگ های زرد بود که گفتن واسه انتخابات شورای دانش اموزی ثبت نام کنید ! 5-6 تا از بچه های کلاس اولی ثبت نام کرده بودند ! یک روز قبل از انتخابات ، مدیر مدرسه گفت هرکس که میخواد میتونه بیاد سخنرانی کنه ! پسر زبونش میگرفت ، بدجورم میگرفت ! هنوز بچه بود ! ناخوداگاه دستش بالا رفت و بعد چند ثانیه از بالا جمعیتی جلوی خودش دید که نظیر نداشت ! یعنی این همه ادم تو دنیا وجود داره ؟ میکروفون تو دستش بود ! چند ثانیه مکس کرد ! نه متنی و نه فکری ! شروع کرد و گفت و گفت و گفت بعد چند ثانیه صدای خنده و تکرار سخنان پسرک پنجره های ساختمون رو لرزوند ! یکی اونور شکمش رو گرفته بود و یکی داشت اداش رو در میاورد ! حتی مدیر مدرسه هم داشت میخندید ! پسر خورد شد و شکست ! خیلی زودتر از بقیه هم سن و سالاش تحقیر شده بود ! 4 سال گذشت و بازم وقتی هم مدرسه ای ها و هم کلاسی های سابق رو میدید ، مسخرش میکردند ! سال 89 بود ! رفته بود روی سن و نشسته بود رو صندلی ! ایندفعه صد ها نفر جلوش نشسته بودند ! ردیف اول رییس جمهور نشسته بود ! نور افکن روش نور انداخته بود ! میکروفن تو دستش بود ! چند ثانیه مکس کرد ! نه متنی و نه فکری ! شروع کرد و گفت و گفت و گفت ! بعد 3 دقیقه و 30 ثانیه صدای تشویق شرکت کننده ها و تذکر مجری مبنی بر روز شهادت بودن و عدم کف زدن بچه ها پنجره های ساختمون رو لرزوند ! یکی داشت یادداشت میکرد و دیگری داشت با بغل دستیش در موردش حرف میزدند ! حتی رییس جمهور هم لبخند میزد !
پسرک تونست درس بگیره ، تونست ادامه بده و تونست درد رو تحمل کنه ! واسه موفقیت نیاز داریم تا غرورمون و شخصیتمون رو بشکونیم ! وقتی شیشه بشکنه میشه به تیکه های شکسته شده نگاه کرد و گریه کرد و گریه کرد و گریه کرد تا هلاک شد و میشه بجاش دیواری بتونی بسازیم که اینقدر صیقلیه که از اینه شفاف تره و محکمه طوری که حتی بمب هم نمیتونه خرابش کنه ! الان همون پسر داره پل های پشت سرش رو میشکونه ! تا همیشه به سمت جلو بره !
راستی یه چیز میگم بینمون بمونه ! هنوزم وقتی دوستان و هم مدرسه ای های سابق رو میبینه مسخرش میکنند !
پایان !