باران واژه

[قناد]

فاش میگویم و از گفته خود دلشادم / بنده ی عشقم و از هردو جهان ازادم
طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراغ / که در این دامگه حادثه چون افتادم
من ملک بودم فردوس برین جایم بود / ادم اورد در این دیر خراب ابادم
سایه طوبی ودلجویی حورولب حوض / به هوای سرکوی تو برفت ازیادم
نیست برلوح دلم جزالف قامت یار / چکنم حرف دگر یادنداد استادم
کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت / یارب ازمادر گیتی به چه طالع زادم
تاشدم حلقه بگوش در میخانه عشق / هردم ایدغمی از نو به مبارک بادم
گرخورد خون دلم مرذمک دیده رواست / که چرا دل به جگر گوشه مردم دادم
پاک کن چهره حافظ به سرزلف زاشک / ورنه این سیل دمادم ببرد بنیادم