نوشته ها و تجربیات یک میلیاردر

[کوروش]

با تشکر از دوست خوبمون که تجربه شو با ما قسمت کرد.
البته منم نگرفتم که چطور اینکارو کردن.
من با دوقسمت تجربیات شما بطرز عجیبی موافقم. یک اینکه باید عاشق کاری که انجام می دیم باشیم.
زمانی که آدم این علاقه رو داره دیگه منطق سرش نمیشه. یعنی شما با خودت نمیگی مثلا من 8ساعت کار کردم خب بسه و کافیه و باید استراحت کنم. چون انگار تمام لحظات کار تفریح و هیجانه. خصوصا هیجان پیدا کردن راههای جدیدتر برای انجام اونکار.
و اینکه با این وسیله مغز همیشه در حریانه و این به ادم حس زندگی میده.
یکی از خنده دارترین چیزایی که همیشه میشنیدم و میشنوم اینه که خیلی از رسانه ها و یا مراجع پزشکی میگن برای اینکه به الزایمر دچار نشید مثلا جدول حل کنید.
شما حساب بکن که این مغز چقدر آکبند مونده(البته توهین نشه به عاشقان جدول) که باید بوسیله جدول این مغز رو به تحرک واداشت
اینه که می بینیم دکتر حسابی یا ادیسون الزایمر نگرفتن.چون مغز در جنب و جوشه و جوون میمونه.
بنظر من عشق یه کاری رو داشتن باعث میشه که مغز هم جوون بمونه و جالب اینه که قانون برعکسی هست یعنی اینکه شما بیشتر کاری رو که عاشقش هستید انجام می دید و زحمت میکشید ولی در نهایت بیشتر عمر میکنید.
اینم جایزه پشتکار
حالا شما ببین کسانی که زود آلزایمر میگیرند دیگه چقدر از مغز استفاده نکردند حتی با جدول که این بلا سرشون میاد.
پس تلاش کنیم جزو این دسته ها نباشیم
قسمت دوم حرفتون که خیلی بهش اعتقاد دارم بحث نگفتن برنامه به دیگرانه
این واقعا یه اصله و واقعا باید رعایت کرد. خیلی از کارها رو من خودم تجربه کردم که حتی به نزدیکترین فرد خونواده که میدونم فقط موفقیت منو میخوا د گفتم و جالبه اونم هیچی به من نگفته . ولی نمیدونم چه امواجی از مغز طرف مقابل ساطع میشه که برنامه ها رو خراب میکنه.
پس بهتره نگیم . تازه اینطوری سورپرایز بهتری میشه.
من نمیگم باید زیر ابی رفت. ولی همیشه روش زیر دریایی رو بهش معتقدم. شما از زیر آب برو و یهو سر در بیار از جایی که بهش علاقه داری.البته سختتر از روی آبه ولی ارزشش رو داره و سرگردانی هم نداره
پیروز باشید دوستان میلیاردر