عظیم ترین راز کسب ثروت در تاریخ

[abdolhossein]

آیا چیزهای مجانی بی ارزشند؟

نظریه ای در تجارت وجود دارد که مردم برای چیزهایی که به رایگان به دست می آورند ارزشی قایل نمی شوند.
آیا صحت دارد؟
اگر چه کلمه «رایگان» به احتمال زیاد قوی ترین و متقاعد کننده ترین کلمه است که فرد می تواند در کسب و کارش استفاده کند، اما این موضوع هم می تواند درست باشد که هر چیزی که فرد به رایگان به دست می آورد معمولا با بی میلی و قدرناشناسی با ان رفتار می کند.
این امر بارها و بارها اثبات شده است. مشاورینی که وقت خود را به رایگان در اختیار قرار می دهند معمولا در می یابند که طرف مقابل قدر آن ها را نمی داند. فقط زمانی که شخصی برای کاری که انجام شده وجهی پرداخت کند به آن توجه نشان می دهد.
اما آیا این مطلب در خصوص بخشش پول نیز صدق می کند؟
اولا من چنین فکر نمی کنم.
ثانیا اهمیتی ندارد.
بیایید به هر دوجمله فوق نگاهی بیاندازیم.
اولا فکر نمی کنم مردم به پول با نظر حقارت بنگرند. زیرا پول اهمیت بسیار زیادی در زندگی ما دارد و سمبل و نشانه قدرت در جهان ما است. مردم برای پول دست و پا می زنند ، می جنگند ، کار می کنند ، نگران می شوند و می میرند . مردم ارزش آن را می دانند . بسیاری از آن ها وقتی آن را دریافت می کنند . از آن استقبال می کنند برخی در خصوص کافی نبودن آن شکایت می کنند که این به خاطر باور آن ها به فقدان و محدودیت است . به طور کلی اگر پول ببخشید مردم خواهند دانست شما چیزی به آن ها داده اید که واقعا ارزش دارد.
دوما من فکر نمی کنم آن چه مردم در خصوص پولی که به آن ها بخشیده یا برایشان انجام داده اید فکر می کنند. اهمیتی داشته باشد. شما پول می بخشید تا قلب خود را فعال کنید.
دوست من باب پراکتر نویسنده کتاب شما ثروتمند متولد شده اید یک بار به من گفت : « من اهمیتی نمی دهم که مردم با پول چه می کنند. می توانند آن را بیرون ببرند و آتشش بزنند. من پول را برای خودم می بخشم.»
و نکته همین است. وقتی می خواهید هدیه تان دریافت و مورد تحسین واقع شود، آن چه موقع بخشش دارید انجام می دهید بیدار کردن روح خودتان و فعال کردن یک قانون معنوی است.
ماجرای هدیه دادن یک کتاب نفیس را نام کتاب نامه های رابرت کولیر ، به یک از دوستانم به خاطر می آورم. این کتاب فوق العاده کمیاب بود، ارزش بسیاری داشت و بسیار گرانقیمت بود.
دوست من در خانه ام بود و گفت سال ها است که در جستجوی آن کتاب است. من آن نسخه را به وی دادم . چشمانش از حدقه درآمد . گیج شده بود. نمی توانست آن را باور کند و از تشکر از من خودداری نماید.
همچنین آن دفعه، آخرین باری بود که او را دیدم.
آیا او قدر هدیه ام را ندانست؟
شاید.
آیا اهدای کتاب به او برایش خیلی زیاد بود؟
شاید.
آیا اگر باز هم او را ببینم کتاب را به او خواهم بخشید؟
با کمال میل.
بخشیدن آن کتاب به او، به من احساس عظمت می داد.
در این جا مثال دیگری می زنم:
حدود بیست سال قبل کتاب ها و سخنرانی های باری نیل کوفمن بنیانگذار موسسه انتخاب را می خواندم و گوش می دادم. آن زمان پول کمی داشتم و شرکت در آن چه را که می خواستم مشکل می یافتم. اما می خواستم چیزی را به منظور حمایت از باری بدهم. پس پنج دلار برایش فرستادم . برای من مقدار زیادی بود و امید داشتم به همراه مبالغی که دیگران برای وی می فرستند روی همرفته مبلغ زیادی شود.
سپس ، در سال 1985، به موسسه انتخاب رفتم و به همراه با باری ، یا چنان چه دوستانش او را صدا می زدند «خرس» ، به مطالعه پرداختم. در آخرین شب اقامتم در آن جا یک شب قدردانی عمومی برگزار کردیم. همه کسانی که در آن هفته در موسسه بودند در اتاق جمع شده و دایره وار نشسته بودند. و هر یک آن چه را که به خاطر آن سپاسگزار بود بیان می کرد. این جلسه سه ساعت طول کشید.
شما نمی توانید انرژی موجود در اتاق را که از سی نفر در حال تشکر از دیگران برای سه ساعت ایجاد شده بود تصور کنید. خارق العاده بود. من هنوز به روشنی و وضوح آن شب را به خاطر می آورم.
وقتی خرس لحظه ای برای صحبت وقت خواست، مرا جدا کرد و مرا به خاطر نامه ها و حمایت هایم و چهار دلاری که چندین ماه قبل برایش فرستاده بودم مورد لطف قرارداد.
من گیج شده بودم.
به نظرم رسید در حالی که من از کمک به خرس به طریقی کوچک احساس عظمت می کردم، او نیز از دریافت کمک من احساس عظمت می کرد. این یک برد- برد زیبا بود.
به خاطر داشته باشید این که شما در هنگام بخشش چگونه احساسی دارید کلید است.
اگر طرف دیگر هم احساس خوشحالی کند، چنان چه خرس در مورد هدیه من داشت، بهترین دلیل است که جشن بگیرید و احساس شادمانی کنید.
و اگر طرف دیگر بگوید کم است و شاید حتی هدیه شما نپذیرد و آن را رد کند ، مانند کاری که دوست من در مورد آن کتاب بسیار نفیس انجام داد، اجازه دهید [اتفاق بیافتد] . دوباره تاکید می کنم ، چگونگی احساس شما در هنگام بخشش ، کلیدی است.