اتصال به روح های بزرگ

[رها7]

خنده ...................................الجرنون چارلز سوین برن


خنده کودک
ممکن است همه زنگ های بهشت به صدا درآیند شاید همه پرندگان بهشت نغمه سردهند، چه بسا تمام چاه های روی زمین فوران کنند، ممکن است تمام بادهای روی زمین،همه صداهای شیرین و دلپذیر را گرد آورند، صداهایی که ازآنچه تاکنون شنیده اید شیرین تر است. دست چنگ،نغمه پرنده،صدای جنگل در غروب آفتاب،صدای دل انگیز آب چاه، وصدای وزش باد درهوای گرم و گرفته، اما هنوز یک چیز باقی است، این که صدای زنگ آن را پیش از این کسی نشنیده، کسی به راستی نمی داند که آیا تا بحال صدایی شیرین تر ازآن شنیده شده است. صدایی که انسان امیدوار است پس از این دربهشت بشنود، آن صدای نیرومند،بلند و نرم و سبک را درصبحدم روشنایی وقتی روح لذت و دلخوشی، از خنده پاک و بی آلایش کودک موج می زند، تمام ارواح انسانی تحت تآثیر آن شاد می شوند. زنگ های طلایی با خوشامدگویی غرش می کنند هرگز درگذشته چنین نوای مهربان و جسارت آمیزی نداشته اند همچون دهانه نورانی طلا که دراینجا پیش از بهشت نغمه سرایی می کنند اگر آن پرنده تاج طلایی یک بلبل بود پس چرا،چیزی که توسط انسان دیده و شنیده می شود نیمی ازشیرینی خنده یک کودک هفت ساله را ندارد. الجرنون چارلز سوین برن

سوین برن،شاعر وادیب انگلیسی که به خاطر طغیان وسرکشی اش دربرابر رسوم و قواعد اجتماعی و مذهب عهد ویکتوریا و روح کافر و اثرات موسیقی در اشعارش شهرت یافته است.

بکوشید نواهایی را که سوین برن درآغاز این شعر پراحساس به آن ها اشاره کرد در ذهن مجسم کنید و صدای زنگ ها و نغمه پرندگان بهشتی را بشنوید و ببینید؛صدای چاه هایی که از عمق زمین فوران می کنند؛ صدای وزش بادها،نوای چنگ،صدای وزوز برگ های خشک درختان و نوای پرندگان. اغلب شان نواهای طبیعی اند که از صلح و آرامش و ویژگی های طبیعت نشان دارند؛ صداهای خدا هستند که چنانچه نرم و آرام شنیده شوند،شادمانی و انبساط خاطر می آفرینند.

من با این شاعر هم عقیده ام و مایلم این شعر را به دفعات بخوانم. به واقع هیچ صدایی شیرین تر از صدای خنده،بخصوص خنده کودک نیست.
برای اینکه عادت خنده وحس طنز و مزاح را در وجودمان پرورش دهیم،ضرورت دارد که بدون توجه به سن و سال با کودکی که در درون ما آشیان دارد دوباره آشنا شویم.ما اغلب تمایل داریم که رشد سن و سال را با جدی شدن مترادف بدانیم،گویی رسیدن به مرحله بلوغ به مفهوم خفه کردن خند های کودکانه است. سخنران مورعلاقه من فردی است که طنز و مزاح را به سخنانش می آمیزد،بخصوص افرادی که بجای خنده به کارهای دیگران،به خود می خندند.به طورکلی استادان شوخ طبع بیشترین توجه و احترام مرا بسوی خود جلب می کنند. این کسان بدون توجه به این که شیمی،ریاضیات و یا ادبیات تدریس می کنند،نکته های خنده آور را با مطالب درسی می آمیزند. من از مصاحبت ومعاشرت با افرادی که بتوانند اغلب بخندند و همین واکنش را درمن برانگیزند بیشتر لذت می برم.
اندیشیدن به خنده هم می تواند به خودی خود یک عامل شفادهنده باشد.
درخنده وحس طنز و مزاح چیز فوق العاده شفابخش وجود دارد. من شیفته نقطه نظرهای ولتر هستم.او هجو و مزاح را به طور قابل ملاحظه ای در نوشته هایش به کار برده است. به اعتقاد ود در خنده نوعی شادی ونشاط وجود دارد که با تحقیر وخشم ناسازگار است. ولترارزش خنده را به ما خاطرنشان می کند و می گوید خندیدن و غمگین بودن به طور هم زمان کاری ناممکن است. پیشنهاد می کنم که هرشب قبل از خفتن اوقات روزی را که گذشت مرور کنید چنانچه ازخنده و نشاط خالی و تهی است، با انجام کاری خنده آور موجبات انبساطخاطر خود را فراهم آورید. به احتمال زیاد انجام این کار شمارا به خنده می آورد.درچنین شرایطی به این نکته توجه کنید که تا چه اندازه از نظر جسمانی و هیجانی احساس بهتری دارید.
وقتی میخندیم تقریباً تبادلات شیمیایی جسم خود را تغییر می دهیم. خنده موجب ترشح پپتین و آندروفین درخون شده و می تواند تآثیرات شفابخش و معجزه آسایی را بر روی جسم ما پدید آورد. آیا تفاوت ترکیب شیمیایی اشک غم نسبت به ترکیب شیمیایی اشک شادی از نظرشما جالب توجه نیست.
من پیش ازخواندن این قطعه،صدای بلند و با شکوه کوچکترین فرزندم را"روح همه شادمانی ها" تعبیر نمی کردم. اکنون تمایل طبیعی برای خندیدن را شناخته و برای خنده خود هیچ بهانه و یا مانعی نمی تراشم. درواقع حس طنز و مزاح مایه و محرک اصلی من است و مرا سوق می دهد به سوی شرایط گوناگون رانده شوم،به جنبه های خنده آور هرچیز توجه کنم و ازحالت رخوت و رکود به درآیم.


اوقاتی را به مشاهده روابط بچه ها با یکدیگر اختصاص دهید. ببینید که آن ها چقدر ساده و فراوان در روابط و بازی هایشان با یکدیگر می خندند. آنگاه به خود گوشزد کنید که کودک درون شما نیز طالب شادی و سرخوشی است و با اندوه و دلمردگی میانه ای ندارد. موانع ذهنی که شوخی و خنده بزرگسالان را منع می کند ازمیان بردارید و چون کودکان دربرابر هر صحنه ای که کمترین انگیزه ای برای خندیدن دارد،بخندید و از این طریق به کودک درون خویش مجال دهید که با مزاح و شوخی خودی نشان دهد.

_ اگر برچسب"فردی جدی" را بر خود نهاده اید و یا شخصیت تان را فاقد حس طنز و مزاح می دانید،از همین حالا این نگرش را تغییر دهید. صرفاً به دلیل آنکه به حس خنده و مزاح خو نکرده اید،خود را از داشتن این موهبت طبیعی محروم نکنید.

_با تلاشی آگاهانه،خنده را به اعمال و رفتار هرروزتان،بیامیزید.اجازه ندهید که روزی بدون خنده و انبساط خاطر ناشی از آن سپری شود. همانگونه که نورمن کازینز اشاره کرد، توجه به این نکته بخصوص در اوقاتی که دنیا بروفق مراد نیست، از اهمیت عمده و اساسی برخوردار است. او از طریق خنده، روزهای بد و ناگوار خود را به ایام سرشار از تندرستی و سرخوشی تبدیل کرد.

_ تا می توانید انگیزه های طنزآمیز و خنده آور را به زندگی تان جذب کنید؛رفتن به پارک های بازی و سرگرمی،حضور در برنامه های کمدی تئاتر،کنسرت،حضور در بازی های خنده آور و فیلم های کمدی می تواند در این زمینه راهگشا باشد.تمام این فعالیت های خنده آور شمارا یاری می کند تا اثر شفابخش خنده را در زندگی تان تجربه کنید. این درس ارزشمند را پیوسته تکرار کنید:"بچه باشید،بچه باشید."

_ باروحیه جدی و سخت گیر خود مبارزه کنید. چنانچه اطرافیان رفتار شما را سبک و بچه گانه خطاب می کنند به آنان بگویید: من به آندروفین اعتیاد دارم!".