اتصال به روح های بزرگ

[رها7]

زندگی جاودانه....امیلی دیکنسون

این غبارنرم وبی صدا مردان وزنان بودند ودختران وپسران
خنده بود و استعدادو آه وحسرت،رداها و موهای مجعد
این مکان منفعل ،عمارت اعیانی تابستانی بود،
جایی که شکوفه ها و زنبورها
بخش روبه شرق آن را دربرگرفته بود
سپس پایانی بدین شکل یافت. امیلی دیکنسون

امیلی دیکنسون،شاعرآمریکایی زندگیش رادر امهرست،ایالت ماساچوست سپری کرد.او درطول زندگی منزوی خویش،تحت سلطه پدری مستبد وپیرو مذهب کالون بودومانند رابرت فراست ،رالف والدوامرسون ووالت ویتمن درباره روح وباطن طبیعت وانسان نوشت.
هنگامیکه ازطریق این شعر به جسم ودنیای خود می نگرید ناگذیرهستیدبپذیرید که آنچه می بینید وتجربه می کنید،روزی به گردوغبار تبدیل خواهدشد.باوجود این پاره ای از وجودتان که به همه چیز واقف است هرگز روی گردوغبار به خود نمی بیند.
وزن جسم شما پس ازمرگ وترک کالبد خاکی تان با وزن جسمی که چندلحظه پیش درآن حضور داشتید به طوردقیق یکسان است.بااین منطق زندگی پدیده ای بی وزن است.
به اعتقاد دانشمندان،دنیای مادی با مقدار محدودی ازموادکانی ساخته شده است.(برای مثال) بدن شما دارای میزان معینی ازآهن جهان است.پرسش مهم این است:"آهنی که اکنون دروجودتان جاری است،پیش از آنکه شما به این سیاره پابگذارید کجابود وچه وضعیتی داشت وپس از عزیمت شما چه مسیری را طی خواهدکرد؟"امیلی دیکنسون به اختصاراین رمز وراز را درشعرفوق توصیف کرده.
مشتی ازخاک را دردست بگیرید وازخودبپرسید که این گردوغبار دیروز ویک سال پیش چه وضعیتی داشت؟آیا خرطوم یک فیل بود ویا نوعی جانور دوران ژوراسیک ویا تخم چشم میکل آنژ؟
بنابراین موادموجوددرجسم ما مدام درحال چرخش و واچرخش اند ودراشکال مختلف ظاهرمی شوند.درحالی که ذات وجوهره ی راستین ما ثابت وپا برجاست.

چون نتوانستم برای مرگ توقف کنم
اوازسرلطف دربرابرم ایستاد
کالسکه نگه داشت؛مابودیم وجاودانگی.
این هشیاری که منبع عظیم آزادی و جواز ورود ما به قلمرو ابدیت است،ترس ازمرگ را ازوجودمان می کاهد.

دیکنسون درشعر ساده وزیبایش ازما تقاضا میکندکه بازایستیم وبراین واقعیت چشم بگشاییم که بدن هایی که درآن ها اقامت داریم،اتومبیل هایی راکه می رانیم ولباس هایی که برتن داریم وسایرچیزهایی که ازگردوغباروموادشیمیایی ساخته شده اند مقدرهستند برطبق خواست ومشیت الهی ،مدارمشخصی را طی کنند وسپس ازحرکت بازایستند.این توق"مرگ"لقب گرفته است. اما آنچیزی که فراسوی موادشیمیایی است،می تواند آزادانه وبرای همیشه درکالسکه ابدیت همراه وهمگام شما باشد.آری شما وجاودانگی تنها مسافران این کالسکه هستید.

_ مرگ خودرا استادی تلقی کنید که همیشه همراه وملازم شماست.ازمنظرپذیرش وعشق ونه ترس تصورکنیدکه باجسم فانی خود سرگرم گفتگوهستید.فراموش نکنیدکه مرگ تنها یک بار تجربه می شود اماترس ازمرگ درهرلحظه شمارا می کشد.مرگ خود راعاملی هشداردهنده تلقی کنیدکه هرروز شمارا به زندگی متعالی فرا می خواند.

_ تمرین آرامش مراقبه را که درخلال آن زمین را بدون خود مشاهده می کنید انجام دهید.این تمرین کمک میکند تاازحمایت ووفاداری به وجودمرئی وفانی خود دست بشویید وبافرماندهی که فراسوی کالبد فیزیکی تان ناظرشماست پیمان دوستی وهمکاری ببندید.(تمرین:درعالم خیال ازجسم خود جداشوید ونهایتاً شهر،کشور،نیمکره وهمه سیاره خاک را ترک کنید وتصویری ازکل جهان بدون وجودخود را درآن مجسم کنید.)

_به خود یادآورشوید که عامل زمان پیش ازحضور شما درسیاره زمین موجبات ترس واضطراب شمارا فراهم نکرد وپس ازترک جسم خاکی تان نیز این عامل به شما صدمه ای واردنمی کند.

_ آخرین کلام رابرت لوئیزاستونسن را به یاد آورید که گفت:"اگرمرگ این است اززندگی آسان تر است."این کلام توماس ادیسون نیز ارزش یادآوری را داردکه گفت:"آنجا بسیار زیباست" درواقع از زمان پیدایش سیاره خاک،گردوغبار به گردوغباری دیگرتبدیل شده وآنچه به جامانده جاودانگی است ودیگرهیچ. این هشیاری عظیم مجوزی است برای ورود به قلمرو ابدیت.


پیشاپیش از وقفه ای که براثریک مسافرت ناگهانی پیش خواهدآمد عذرخواهی می کنم.