در گذر تاریخ و فرهنگ ملی

[Alireza_Kh]

روزگاری نه چندان دور همه ایرانی ها با هم مهربان بودند، پشت هم بودند، هوای همدیگه را داشتند، تا اینکه مهربانیهای ایرانیها دشمن را کنجکاو و راز موفقیت ما را کشف کرد و فهمید که اتحاد و همبستگی شرط پیروزی ماست. آنوقت دست بکار شد و شروع کرد به ایجاد کینه و کدورت و تفرقه افکنی.
و گفت:
یه روز یه رشتی میره خونه و ...
چنان ضربه ای به رشتی زد که او خودش را کنار کشید.
باز گفت : یه تُرکه بود که ...
و این برای ترک باغیرت ناگوار بود ... پراکنده شد و خودش را جدا کرد.
روز سوم دشمن گفت:
این قزوینیا ... و قزوینی پاک و مهربان ناراحت و منزوی شد.
روز بعد گفت : یک روز یک لره .. و بچه های دلیر لرستان خودشان را از همه کنار کشیدند.
روزی دیگر گفت : این مشهدی ها .. اصفهانی میره ...
به این ترتیب شکاف عمیقی بین شهرستانهای ایران ایجاد شد و اتحاد و همبستگی شان را از دست دادند و دشمن به راحتی بین آنها نفوذ کرد و توانست با تفرقه افکنی به اهداف پلید خود برسد و ما هنوز خیال میکنیم خیلی با نمکیم و با گفتن این جُوکها قاه قاه میخندیم وشادیم،خیلی هم خوش میگذرد و نمیدانیم آنور تر دشمن بریش ما می خندد ...

_______________
بیاییم به هم نخندیم, با هم بخندیم ...
بیاییم به هم قول بدهیم دیگر هم وطنانم را مسخره نمی کنم ...
بیاییم آنجا که هموطنانمان را وسیله ای برای شادی خودشان به کار می برند ترک بگوییم ...