خودت باش

[نرگس فیاض]

زندگی می گوید خیلی وقتها تو از چیزی می گریزی و به تنگ می آیی که همان جا بوی عطر من پیچیده است.


وقتی دست سالخورده ای را می گیری وبا حوصله پابه پای او عرض خیابان را طی می کنی ،وقتی به صورت کودکی گریان می خندی .

وقتی نوازش دستان گرمت وجود لرزان یتیمی را گرم می کند .وقتی با حوصله ومهربانی نگاهت را به نگاه خسته پدر ومادرت گره می زنی.

وقتی به همسرت فرصت می دهی تا در چشمه ی شکیبایی تو غبار آشفتگی و دلتنگی و خستگی اش را بزداید.

وقتی با مهر وصبوری می خندی تا خنده ی زیبایت خنکایی باشد برای آنکه در گرمای زندگی جوش آورده است ،میبینی زندگی چه پیداست.

کاش از چشمه ی زندگی فرار نکنی و لختی کنارش بنشینی و دویدنهای بی امان این فرصت را از تو نگیرد که کفشهایت را در آوری وپایت را در زلالش از رنج شتابهای پی در پی برهانی.

از آنها نباشید که مهم اند و به هرکس می رسند می گویند وقت ندارم .از آنها نباشید که سلام دیگران را نمی شنوند ولبخندشان را نمی بینند.

زندگی چه معلم مهربانی است.