از کوتهی توست که دیوار بلند است!

[نرگس فیاض]

معلول کسی نیست که دچار نقص
عضو است،انسان معلول کسی است
که خود را قربانی شرایط زندگی می بیند.


انسان معلول

انسان معلول کسی است که دچار نقص فکر است ،فردی که اسیر افکار واندیشه های محدود ومنفی است.

انسان معلول کسی نیست که نمی بیند،کسی است که چشمهایش را به روی فرصت ها ونعمت های زندگی بسته است.

انسان معلول کسی نیست که نمی شنود ،معلول کسی است که قادر به شنیدن ولمس موسیقی زیبای زندگی ونواهای شورانگیز فرشتگان نیست.

انسان معلول کسی نیست که نمی تواند راه برود ،چه بسا انسان های به ظاهر معلولی که پا ندارند ،اما با درک وشناخت خود اصیل وواقعی شان هفت شهر عشق را در نوردیده اند.

انسان معلول کسی نیست که دست ندارد ،معلول فرد مسوولیت گریز ودست وپا بسته ای است که فاقد نیروی ابتکار و خوش فکری برای بن بست شکنی و حل خلاقانه ی معماها ومسایل زندگی اش است.

وبالاخره انسان معلول کسی نیست که نمی تواند حرف بزند،معلول فرد مقلد وبی اعتماد به نفسی است که فاقد نیروی استقلال رای است .او اختیار وقدرت انتخابش را به دست دیگران می دهد تا به جای او فکر کنند وبرایش تصمیم بگیرند وبدین وسیله اجازه ی استثمار واستعمار خویش را توسط انسان های فرصت طلب صادر کرده است.