فـرار از زنــــــــــدان ( واقعـی )

[ahmad rezaee]

6 سال بود که من در این زندان خود ساخته اسیر شده بودم ، اما از همه گیج کننده تر این بود که ، این زندان شبیه هیچ زندان دیگری نبود .تصور کنید ، فکر می کنید در دنیای واقعی زندگی می کنید ، اما وقتی از روی عادت به سمتی می روید و دوست دارید ناخود آگاه کاری را انجام دهید ، یکدفعه وجودتان از سوزش برخورد با مانعی الکتریکی ، آتش می گرفت .


کسانی که سالهای زیادی را در آنجا بودند ، نام این مانع ها را ، موانع ذهنی گذاشته بودند .تعجب من از این بود که اغلب افراد بارها و بارها به سمت این دیوارها می رفتند و همیشه جایی از وجودشان دچار جراحت بود و بدبختانه تر اینکه معمولاً نمی دانستی که علت و حتی وجود این دیوارها ازچیست ؟


بعد از 6 سال که نمی دانم چگونه سپری شد ه بود ، تازه تازه کمی مغزم بکار افتاده بود و گاهی علت بعضی از این دیوارهای آتش را کشف کرده بودم . مثلاً یکروز که طبق عادت به قولی که به دوستم داده بودم ، از روی سهل انگاری عمل نکردم ، این دیواره آتش چنان جرقه ای در وجودم زد که موج بی اعتمادی تمام زندگیم را در بر گرفت .

این عادت بد من بود که گاهی دچار فراموشی وعده می شدم و با انجام این عمل دیوارهای متعددی در اطرافم ظاهر می شدند .بعضی از دیوارها با انجام عمل های اشتباه قطور تر می شدند ، مثلاً دیواری را کشف کرده بودم که اگر به آن بر خورد می کردی آتش بیشتری داشت ، این دیوار نامرئی را دیوار منفی نگری می گفتند . مثلاً یکروز با زندانیان دیگر دور هم نشسته بودیم و من می خواستم برای عزیمت به تهران برای شروع کاری مشورت بگیرم ، همه می گفتند که تو نمی توانی، چرا خودت را به زحمت می اندازی ، توی شهر خودت شاید بتوانی کاری بهتر پیدا کنی و متاسفانه آن اندک دیوار مثبت اعتمادی که ساخته بودم براحتی فرو ریخت و من با احساس منفی تلقین شده برای خودم دیوار منفی نگری ساختم ، باور نمی کنید که اثرات برخورد به این دیوار تا چند سال در وجود من بود و دیگر جرات ابراز ایده هایم را نداشتم .


من احمد رضایی اسیر این زندان بودم و در ادامه خواهم گفت که این دستبندهای مغناطیسی را چگونه از دست و پایم باز کرده و از این زندان بزرگ فرار کردم ، زندانی بنام زندان ذهنی