از کوتهی توست که دیوار بلند است!

[نرگس فیاض]

فرزندان شما مانند گل ها ودر خت ها
هستند که برای تعلیم وتربیت نیاز به آفتاب وسایه دارند. حضرت محمد(ص)

چراغ افروز

تعدادی از والدین در ورودی سرپوشیده ی خانه ی همسایه نشسته بودند ودر مورد زندگی وآینده ی فرزندانشان گفت وگو می کردند.آن ها درباره ی نامناسب بودن محیط زندگی واین که فرزندانشان مجبورند در محیطی آکنده از مواد مخدر ،خشونت وناامیدی زندگی کنند ،بحث می کردند وسوال های بسیار جالبی مطرح می کردند،حال که تاریکی و نا امیدی بر جهان مستولی شده آیا والدین می توانند به نحوی بر زندگی آنان نور امید بتابانند؟ آیا والدین می توانند چنان اثرات مثبتی در فرزندان خود بر جای بگذارند که آنها نه به بقای زندگی ،که به تغییر جهان بیندیشند؟
یکی از والدین که معلم بود ،گفت: <<من فکر می کنم ما قادر به ایجاد تغییر در زندگی فرزندانمان هستیم به شرطی که نقش یک چراغ افروز را بازی کنیم.>>
دیگران گفتند: <<چی؟ چراغ افروز ؟یعنی چه؟
معلم توضیح می دهد: << در آغاز این قرن چراغ افروزهایی داشتیم که در خیابان ها راه می افتادند وچراغ های گازی کنار خیابان ها را روشن می کردند.
چراغ افروزها تیرک بلندی با خود حمل می کردند که در انتهای آن شمع کوچکی وجود داشت که چراغ افروز به کمک آن اقدام به روشن کردن چراغ های نفتی خیابان ها می کرد.
از دور که نگاه می کردی خود چراغ افروز دیده نمی شد ،چون نور شمع به قدری ضعیف بود که قادر به راندن تاریکی مطلق شب نبود.>>
معلم به سخنان خود چنین ادامه می دهد:<<چراغ افروز همین طور است که می گویید!از این پس همه ی ما چراغ افرور فرزندانمان خواهیم بود.ما سرمشق آنها خواهیم شد و خواهیم کوشید با شعله ی روشنایی خود،چراغ عقل ودل آن ها را نیز روشن کنیم وبا ابراز عشق وعلاقه به آنها غذای لازم برای روشن نگه داشتن چراغ های آنان را تامین کنیم .ما با این کار به آنان غذای لازم برای روشن نگه داشتن چراغ هایشان را می دهیم .ما با این کار به آنان کمک خواهیم کرد چنان نور زندگی را شعله ور نگه دارند که بتوانند بر تاریکی و نومیدی دنیایشان پیروز گردند.>> (برایان کاوانو)