همه ی اعضای انجمن لطفا بخوانند.

[مهدی گل محمدی]

به نظر من شروع باید قوی باشد و در طول حرکت در مسیر باید مصصم باشیم
این مسئله ی مهمی است که ما مسیر را چگونه طی کنیم
خیلی از دوستان شاید شروع کننده خوبی باشند و شاید هم تمام کننده ی خوبی و ولی گاهی با رفتن به یک مسیر اشتباه به یکباره تمام نیروی خود را از دست می دهند و از ادامه دادن به مسیر منصرف می شوند

در یک مسابقه ی کوهنوردی هدف رسیدن به سر قله می باشد و آغاز راه از ابتدای کوه می باشد خب خود خواسته ایم که در مسابقه حضور داشته باشیم و این یعنی شروع حالا هنگام عمل فرا رسیده ما باید مسیری را بپماییم که خیلی سریعتر از دوستان دیگر به قله برسیم اگر مسیری که میرویم ما را به بیراهه ببرد از ادامه دادن منصرف می شویم.من قبول دارم که هرکاری شکست خود را دارد ولی ما تا آنجا که می توانیم باید شکست ها را کاهش دهیم که خود دلزده از کاری که می کنیم نشویم. البته در مسیر مستقیم موانعی نیز هست و اگر این موانع نباشد ما هرگز لذتی از موفقیت خود نخواهیم برد و باعث ایجاد غرور در وجود ما خواهد شد.ولی شکست در مسیر مستقیم شاید پرتابه ای باشد به سمت بالا ولی شکست در بیراهه پرتابه ای است به پایین.
پس باید برای موفقیت در مسیر درست گام برداریم
بعضی از دوستان آرزوهایی دارند که آنها را از مسیر خارج می کند به عنوان مثال آرزو می کنند که «ای کاش من می توانستم یک سنگ بزرگ 700 کیلویی را در دستانم نگه دارم.»
این یعنی از مسیر خارج شدن.اگر اینگونه فکر کند که«ای کاش می توانستم این سنگ بزرگ 700 کیلویی را با دستانم به جلو می راندم»شاید با کمی تلاش برای بار اول شکست بخورد ولی بار دوم تجربه ای کسب کرده و می داند که باید بدنی ورزیده داشته باشد و پس از ورزش کردن و رسیدن به قدرت بدنی این کار برایش میسر می شود و پاداش تلاش و زحمت خود را می گیرد