چرخ‌خياطي و درآمدزايي

[کامیار کاظمی]

ميدان صادقيه، خيابان شهيد گلاب جايي است كه او را همه مي‌شناسند. با اعتماد به نفس خاصي حرف مي‌زند.

آن قدر دقيق و خوب حرف مي‌زد كه با خودم فكر كردم نكند دوره مصاحبه كردن گذرانده است! نوعي جسارت و قدرت در نگاه و حرف‌هايش هست كه به دل مي‌نشيند. از خانم... مي‌گوييم؛ زني كه كارش را با يك چرخ خياطي كوچك آغاز كرده.

نقطه شروع
در بهشهر مازندران به دنيا آمده است. از ۱۹ سالگي تا به حال كه ۵۲ سال دارد، خياطي مي‌كند؛ «با تشويق خواهرم به آموزشگاه خياطي رفتم و خياطي ياد گرفتم. در ابتدا متد گِرلاوين را ياد گرفتم و بعد متد مولر را كه جديدتر بود. رئيس آموزشگاه بهشهر مزون درجه‌ يك داشت. با ديدن اشتياق و مهارت من، خواست كه بروم و در مزون او كار كنم. با اينكه پول كمي مي‌داد، شهرت زيادي براي من در پي داشت. با كمك يك نفر ديگر مغازه زديم و تا يك و دو نصفه شب در مغازه خياطي مي‌كرديم. در اوج شهرت بودم در بهشهر كه سر و كله خواستگار پيدا شد و آمديم تهران و در خانه شروع به كار كردم. اوايل ساعات بيشتري وقت مي‌گذاشتم و روزي سه لباس مي‌دوختم. الان خياط دارم. من برش مي‌دهم و خياط من مي‌دوزد و درآمد هم نصف به نصف بين ما تقسيم مي‌شود. قبلا چندين نفر با من كار مي‌كردند ولي الان با همين يك نفر كار مي‌كنم.»

ميزان درآمد
در ايام خاصي درآمد ما افزايش مي‌يابد. ايام عيد، اوايل تابستان و... كمترين درآمد ماهانه من ۳۰۰ هزار تومان است. اگر تنها چند ساعت وقت بگذارم، درآمد به يك ميليون در ماه نيز مي‌رسد كه با همكارم نصف مي‌شود. كسي كه مزون دارد، ۵۰ هزار تومان بيشتر مي‌گيرد چون مغازه دارد و پول ماليات، آب و برق و اجاره مي‌دهد. من شلوار مي‌دوزم ۲۵ هزار تومان و در تجريش و صاحبان مزون زير ۴۰ هزار تومان نمي‌دوزند.

مشتري، مشتري مي‌آورد
من نه تابلو خياطي دارم و نه تراكت پخش مي‌كنم ولي هميشه مشتري دارم. وقتي كسي از كار راضي باشد اطرافيان او نيز ترغيب مي‌شوند كه لباس خود را به خياط او بدهند. در واقع اين مشتري است كه مشتري مي‌آورد. همه مشتريان دوست دارند زماني كه براي پرو لباس مي‌آيند، لباس كمترين ايراد را داشته باشد. مبناي كار ما هم بر كيفيت و ايجاد رضايت در مشتري با رعايت اعتدال در گرفتن دستمزد است. يك مشتري به خاطر اينكه لباس او را با كيفيت خوب دوخته و قيمت عادلانه‌اي نيز از او گرفته بودم،‌ داوطلبانه ۱۰ هزار تومان بيشتر به من دستمزد داد چون معتقد بود با اين كيفيت، قيمت پايين است!

فراموشي طرح‌هاي اصيل ايراني
بورداي ترك و عربي داريم و مشتري مي‌تواند با ديدن آنها مدل مورد نظر خود را انتخاب كند‌ ولي كاتالوگ و ژورنال اصيل ايراني نداريم . الان بعضي از خياط‌ها مانتو سنتي مي‌دوزند تا يك ميليون تومان‌ اما در واقع كار خاصي انجام نمي‌دهند. از طرح‌ها و سبك‌هاي اصيل ايراني خبري نيست و اين ناراحت‌كننده است چون طرح‌هاي ايراني فراموش مي‌شود و روز به روز طرح‌هاي تركي و چيني رايج مي‌شود و بازار را قرق مي‌كند.

خياطي شغل دوم من است
من در عرض سه ساعت مانتو مي‌دوزم با قيمت ۴۰ هزار تومان ولي هستند كساني كه به علت نداشتن مهارت لازم دو روز براي يك مانتو وقت صرف مي‌كنند و ۱۰ هزار تومان مي‌گيرند. از صبح تا ۲ بعدازظهر در مغازه خرازي با همسرم كار مي‌كنم و بيشتر بعدازظهرها خياطي مي‌كنم. شايد روزي ۳ تا ۴ ساعت. خياطي سرگرمي من است و نمي‌توانم آن را كنار بگذارم.

بيشترين دستمزد
بيشترين دستمزدي كه گرفتم براي لباس نامزدي بوده؛ حدودا دو سال پيش كه ۲۵۰ هزار تومان بود. كت و دامن معمولي بدون آستر را ۸۰ هزار تومان مي‌دوزم ولي همين كت و دامن را با همين كيفيت در مناطق شمالي شهر مانند تجريش و البته كساني كه صاحب مزون هستند، روي يك ميليون تومان مي‌دوزند. كساني هم هستند كه دوره‌هاي جديد خياطي را ياد گرفته‌اند ولي در خانه كار مي‌كنند و در مناطقي مانند فرمانيه، همين مدل لباس را ۳۰۰ هزار تومان مي‌دوزند.

جسارت و شهامت
من جسارت اين را دارم كه كارآفريني كنم. هيچ منبع و ارگان خاصي نيست كه پارچه و نخ را ارزان‌تر در اختيار ما قرار دهد كه بتوانيم توليد انبوه داشته باشيم و جنس را با قيمت پايين و كيفيت بالا به دست مشتري برسانيم. نبود اين حمايت‌ها موجب شده است كه در خانه و به صورت تك‌دوزي كار كنيم كه هزينه دوخت را نيز افزايش مي‌دهد. مكاني نيز براي عرضه محصولات نداريم. اگر هم شهرداري قول برپايي بازارچه‌هاي دائمي را داده است، مطمئنا اينقدر هزينه‌ اجاره غرفه‌ها زياد است كه كسي رغبت شركت در بازارچه‌ها را ندارد.

منبع: کسب و کار