یک ماه قبل مغازه نان بربری در محل سکونت ما افتتاح شد.یک نفری کار میکرد. 10خمیر را آماده میکرد و شروع میکرد به پخت وقتی تمام می شد 10 خمیر دیگر. مشتری نبود. .700هزار تومان اجاره می داد.رفتم نان بگیرم درد دلش باز شدو تصمیم داشت جمع کند.
یک روز جمعه صبح زود رفتم حلیم بگیرم برای وی هم گرفتم. خیلی خوشحال شد.(می خواستم با او رابطه برقرار کنم تا بتوانم راهنمائیش کنم.)با ایشان صحبت های لازم را داشتم. گفتم چند کاغذ در مسجد و کوچه ها بزند و افتتاح را اعلام کند و نانهایش را خوب بپزد و روی صندلی نشسته تجسم کند که روز بروز مشتریانش زیادتر می شوند.خود را پشت دخل مجسم کند که فرصت پول گرفتن و نان دادن را ندارد.
امروز که رفتم نان بگیرم که صف بحدی شلوغ بود .آخر صف ایستادم.(با حودم گفتم برای خودم دردسر درست کردم )
رفتم داخل دیدم خانمش هم آمده کمک همسرش .دستانم را شستم و آستین ها را بالا زدم و رفتم بالا سر دخل و شروع کردم به توزیع.همسایه ها هم همه من را می شناختند .با لبخند و خوش آمدگوئی نان ها را می گرفتند و پولهایشان را می دادند.
جالب بود و اکثریت می خندید که اگر 200تومان نداشتم بقیه پول را بدهم یک تیکه می دادم و اگر 100تومان بود یک تیکه کوچک.جنب و جوشی بود. همه می خندیدند.
من خندیدم. شاطر خندید. خانمش می خندید و از همه مهمتر مشتریان بودند که راضی می رفتند.

(10-24-2012 08:39 PM)Delta.H نوشته شده توسط:  آقای قربانیان گفته های شما را باید با طلا نوشت.
اصلا باید روی بیلبورد در میادین اصلی شهرها نوشته شود.
یا به قول رابرت کیوساکی چنین مباحث با ارزشی باید جزئی از سرفصلهای درسی مدارس باشد!